Dag 10, De Zon

Ik kan me alleen maar de neerslachtige donkere mist voorstellen die zich bij hen, die tijdens de vreselijk lange poolnacht waarin je gedurende maanden geen enkel straaltje zonlicht krijgt, op mistroostige wijze leidt tot melancholie en depressie. In een wanhopige poging deze emotionele slangenkuilen te pareren schilderen de mensen hier hun huisjes in de meest optimistische kleuren lichtroze, babyblauw, zonnebloemgeel en karmijnrood, laten ze de kerstversiering het hele jaar hangen en uiteindelijk vieren ze met elkaar de dag dat de zon in hun huizen en harten weer naar binnen schijnt, op de heidense wijze zoals dat nog steeds overal ter wereld gebeurt. Het uur van volle ochtend!
Ik zal u eerlijk bekennen dat het hart van uw stukjesschrijver een huppeltje maakte bij de vrolijke en, bij nadere overdenking op meerdere wijzen onontbeerlijke, warme gloed en groet van de eerste gouden zonnestralen sinds dagen.
Ook hier op het schip was een duidelijke verandering waarneembaar. Tot voor het eerste gloren was iedereen hier in de Explorer Lounge op dek 7, waar mijn vader en ik gisteren overigens een koperen naamplaatje met onze namen in sierlijke zwarte krulletters op onze fauteuils hebben gekregen vanwege onze gulle bijdrage aan de Noorse economie, een beetje slaperig boeken aan het lezen, de oudjes murmelden nog maar eens iets over de kleinkinderen tegen elkaar, de zakenmannen checkten hun mail en bijgesloten saaie grafiekjes, de kinderen lagen stilletjes in een hoekje te dromen over chips en cola en de rest keek met vermoeide interesse naar de zoveelste wonderschone ijsschots, imposante berg of oneindig open zeezicht. Maar dan de eerste zon! Maar dan de Zon!
Alsof opeens bij iedereen de schellen van de ogen vielen, hoe konden we dìt vergeten zijn? Een vrolijk gezoem van mensen die met elkaar begonnen te praten golfde heen en weer tussen de piano aan de ene kant en de helaas nog gesloten bar aan de andere kant. Opeens kwamen overal flessen schnapps en glühwein vandaan, vrouwen en kinderen dansten hand in hand over stoelen en tafels en bejaarden vielen elkaar huilend in de armen terwijl de mannen uit volle borst lied na lied aanhieven. Er werden vreugdevuren op de nog steeds gesloten bar aangestoken en iedereen wees naar de zon! De zon! De Zon!
Hoewel we pas morgen weer de poolcirkel zullen oversteken was het feest dat hier om 11:00 's ochtends in de Explorer Lounge op dek 7 werd aangericht er een om nooit te vergeten. Nog dronken van de aanblik van het Licht en de flessen glühwein en schnapps dropen kinderen en bejaarden, zakenmannen en verstandige mensen, gasten en staf af naar hun hutten om, met de vrolijke wetenschap in hun harten dat het licht weer schijnt, met een gerust geweten in een roes of slaap weg te zakken, in het volle besef dat ook morgen er weer, na een lange, lange nacht, een dag zal aanbreken.