Dag 8, Dingen die je kan doen in de Barentszzee als je leeft

19 januari 2018 - Vardø, Noorwegen

Kirkenes is het, in elk geval geografisch gezien, verste punt in onze reis.
In een van de vorige hoofdstukjes heb ik een polemiek geschreven over de prijsvoering van onze vervoerder, maar ik kan u in alle oprecht- en eerlijkheid zeggen dat deze reis een sterk louterende werking op me heeft, misschien is het de betoverende verlatenheid van de land- en zeeschappen, misschien is het het besef van de hele kleine tijdelijke ik op de grote, grote oceaan van ijs en tijd, misschien wordt ik hier onder invloed van de overweldigende elementen wat wijzer en volwassener. Punt blijft dat ze gewoon belachelijk duur zijn. Daarom dus vandaag twee excursies, één 'goedkope' en één gratis zodat dat mijn gevoel voor het louterende èn het redelijke elkaar in volmaakte harmonie konden omarmen. De 'goedkope' excursie was in Kirkenes, een sneeuwwandeling langs de rand van het fjord. De schoonheid van het Noorse landschap is misschien al te overvloedig door mij bezongen zodat ik hier vooral melding wil maken van, het is op foto 47 te zien als een klein baken in het midden van de foto, de aanblik van de Russische grens. Door dit fjord loopt de scheidingslijn tussen Oost en West. Deze strategische ligging heeft de stad in beide Wereldoorlogen duur moeten betalen. In Wereldoorlog II werd Kirkenes beurtelings door Duitsers, Russen en geallieerden aangevallen en platgebrand. Na de wederopbouw ging het tot aan de jaren 70 van de vorige eeuw relatief goed maar in de jaren die daarop volgenden leidde Kirkenes vele jarenlang een economisch kwijnend bestaan waarbij de traditionele inkomstenbronnen sterk onder druk kwamen door technologische ontwikkelingen en sociale problemen die samenhangen met de lange donkere dagen, waarvan alcoholisme de meest notoire is. Stimulatie door de overheid, hoog opgeleiden en studenten krijgen goedkope en centrale huisvesting. Ook wordt steeds meer de nadruk op toerisme gelegd, waarbij de traditionele inkomstenbronnen nu het boeiende verhaal van de stad vertellen. De stad is een goed voorbeeld van hoe degelijk bestuur traditionele waarden en toekomstgerichte maatregelen samen kan laten komen tot voorspoed.

Maar dan de Barentszzee. De Barentszzee ligt ongeveer tussen het noorden van Noorwegen, Nova Zembla, Franz-Jozefland en Spitsbergen en ze staat bekend om haar woeste wateren. Een van haar fraaie bijnamen is "The Devil's Dancefloor", en hoewel we zeker nog geen tango hebben meegemaakt, we hebben toch al enkele keren mogen linedancen met 10 en 11 Beaufort, hetgeen voor ons al best opwindend was. Iets anders waar de Barentszzee, samen met de meeste zeeën boven de poolcirkel, om bekend staat is de temperatuur van haar water. De gratis excursie was dan ook een frisse duik, zeg maar een nieuwjaarsduik maar dan anders.
Nu wordt het brein van de auteur van deze stukjes altijd op de een of andere wijze prettig geprikkeld bij onorthodoxe ideeën, zo ook hier. Ik heb zelfs mijn oude vader overgehaald hetzelfde te doen, waar ik voor de volledigheid overigens wel heel kort een klein beetje spijt over voelde, maar hoe vaak krijg je de kans om in hartje winter in de Barentszzee te zwemmen? De sneeuwstorm was de eerste omstandigheid, hoewel niet voorspeld, die het wel een beetje een hmmm-factor gaf. De temperatuur van het zeewater was rond de 1°C, eerder op de dag zagen we stukken ijs in zee drijven. Gelukkig was de luchttemperatuur een voor deze streken milde -7°, echter blies er een straffe windkracht 6 waardoor de gevoelstempe ****BREAKING NEWS**** ik onderbreek mijn verhaal hier even. We zaten op onze vaste plek aan de bar in de Explorer Lounge op dek 7, ik was wat u nu leest aan het schrijven, toen twee dames, mogelijk de vrouwen van Waldorf en Statler, hoogst opgewonden binnenkwamen met het nieuws dat de door ons zo vurig begeerde Aurora Borealis op het zijdek te zien was. Mijn vader en ik lieten een zichzelf met een luide knal sluitend vacuüm achter en spoedden ons op nette doch extreem voortvarende wijze naar onze hut om onze poolkleding (niet te verwarren met poolkleding) aan te hijsen. Eenmaal op het bedoelde zijdek aangekomen bleek daar inderdaad het poollicht zichtbaar, doch helaas weer net als eergisteren, zacht en melkachtig, maar niet het felle groen en rood waarvoor ik inmiddels mijn beide grote tenen zou geven. Ook werden we door de oneerlijk harde wind uitbundig besproeid met zeewater, hetgeen de pret nog verder drukte. Teleurgesteld maar niet verslagen dropen we weer af naar onze hut om onze gewonde verwachtingen te likken met een illegaal aan boord gesmokkelde 5 jaar oude Zuidam Rogge Genever. Eenmaal weer in voor de bar geschikte en droge kleren, nestelden wij ons weer comfortabel op de plek die inmiddels de onze was geworden. Maar nauwelijks hadden wij de lederen bekleding van onze zetels verwarmd, of Pippi Langkous kondigde wederom met groot enthousiasme het zich ditmaal in grote glorie manifesterende Noorderlicht aan. En wij waren zo gek nog niet of wederom denderden wij naar beneden, natte skikleding aan, met een beurse maar nog steeds aanwezige hoop slopen we naar het achterdek.
En daar was ze!!! Glorie!! Een onuitsprekelijk gevoel van diepe verbondenheid met deze wereld maakte zich meester van mij en ik voelde mijn warme tranen over mijn koude wangen lopen. Hier had ik zò op gehoopt. Groene en rode geesten dansten opgewonden tussen de fonkelende oude sterren, ze rekten zich uit, krulden zich in zichzelf, veranderden van kleur en gedaante, leken me bijna iets te willen zeggen in een taal die ik nooit zou verstaan. En toen, zo helder en aanwezig als ze waren, zo vertrokken deze wezens even vlug als ze gekomen waren, ons achterlatend met de halve zolen die nog steeds probeerden hun flitsers wat harder te zetten om het vervlogen wonder vast te leggen.

Dat brengt ons dan weer terug in de inmiddels pikkedonkere haven van Vardø waar mijn vader en ik en 11 andere optimisten in de Barentszzee wilden gaan zwemmen. De gevoelstemperatuur bij deze wind was zo'n - 16°C. Uitgekleed tot op de zwembroek legden we vanaf het verwarmde omkleedhok de besneeuwde circa 50 meter tot aan onze nieuwe badplaats af, aangemoedigd door de intelligente, want warm aangeklede, scheepsmaten. Op ons ijzige eindadres aangekomen ging mijn vader manmoedig voor, gevolgd door zijn zoon, in de onbenullige maar o zo leuke gratis excursie van het zwemmen in de Barentszzee.

Over waar voor je geld krijgen gesproken!

PS: in de videosectie staat het bewijsmateriaal onder "Zwemmen in de Barentszzee" 

Foto’s

4 Reacties

  1. Erik Veldhuis:
    20 januari 2018
    Hallo Martijn, eindelijk even tijd gemaakt om over jouw belevenissen te lezen. Wat kostelijk geschreven! Echt even meegenieten van jullie avonturen als vader en zoon. Mooi!!
  2. Robin Lassche:
    21 januari 2018
    Gefeliciteerd met het feit dat jullie toch nog een glimp hebben mogen opvangen van het Noorderlicht!
  3. Dineke Dijkers:
    21 januari 2018
    Wat super mooi geschreven Martijn, zoals eerder door iemand gezegd je moet een boek gaan schrijven.
    Geniet nog samen met je vader van deze onvergetelijke reis.
  4. Wilfried:
    22 januari 2018
    Martijn. Mag ik een gesigneerd exemplaar van de eerste druk van je reisverslag.
    Tip. Vraag de uitgever watervast papier te gebruiken, want zoals jij schrijft druipt het zilte zeeschuim van de bladzijdes. Al omscheef je het openen en in elkaar zetten van een Kinderüberraschungsei; ik zou het geboeid lezen.