Dag 9, The Day After
20 januari 2018 - Hammerfest, Noorwegen
Gisteren was, zoals u heeft kunnen lezen, in veel opzichten weer een hoogtepunt van de reis. Nadat we ons gisteravond met een weldadige tevredenheid, welhaast alleen voorbehouden aan monniken, te bed hadden gesteld, kon ik, ondanks het best prettige monotone gezaag van de slaapfabriek naast mij, de slaap maar niet vatten. De onaardse kleuren van de door ons aanschouwde Aurora Borealis hadden niet alleen mijn ogen maar vooral ook mijn oude ziel beroerd. En nog los van het emotioneel volle gevoel, zo zeldzaam bij het inlossen van een hoopvolle wensgedachte, was daar nog iets dat ik in mezelf bespeurde en niet los kon laten.
Er bestaan bepaalde klassen met gebeurtenissen die zover boven de alledaagse schaduwen op de rotswand uitstijgen dat zij zichzelf als het ware een nieuwe en volstrekt eigen plaats toemeten in uw middenkamer. De meest voor de hand liggende voorbeelden daarvan zouden geboorte, lijden en sterven van uw naasten kunnen zijn, maar u zou ook kunnen denken aan de initiaties of veranderingen die horen bij de overgang tussen de verschillende levensfasen. En op een iets andere en meer persoonlijke wijze zijn er ook de gebeurtenissen die je raken tot in je kern zonder dat je op het eerste gezicht kan zeggen waar dat precies door komt. Voor mij persoonlijk waren dat vooral ervaringen met bijzondere natuurverschijnselen en kunst, mijn eerste eclips in Schotland, de meteorenstorm van 2005 (welke ik ook met mijn vader bekeek), de werken van Rothko en de Preludes van Chopin. In dat illustere rijtje heeft, geheel op zichzelf, de aanblik van de Aurora Borealis ook haar plaats ingenomen. Verdere overdenking en wat tijd zullen uiteindelijk meer zicht op de werking en persoonlijke betekenis van de ervaring geven.
En terwijl deze gedachten mij zo onthielden van de slaap en ik me prettig bewust werd van de langzame beweging van de golven ver onder mij, klonk heel zacht, bijna verontschuldigend de fluisterende stem van Pippi Langkous door de intercom: "Ladiez and gentlemen, I really really hope I am not avaking joe, but dere is again bjúúútiwul northen lihtz on ze front of ze ship. Sorry and tank joe!"
Heel zachtjes probeerde ik mijn vader wakker te maken, maar mijn vader sliep de slaap der rechtvaardigen. Dus heel zachtjes kleedde ik me om en verdween als de spreekwoordelijke dief in de nacht om mijn volgende dosis van elektrisch geladen deeltjes, die een minuutje of acht daarvoor door onze centrale ster waren uitgestoten en nu botsten op het aardmagnetisch veld en door de ogen van uw auteur werden geïnterpreteerd als rood en groen licht, te absorberen.
Weliswaar had ze nu niet de overweldigende hallucinogene overredingskracht waarmee ze me enkele uren daarvoor nog betoverde, maar soms is een beetje knuffelen na de daad ook gewoon heel fijn.
Er bestaan bepaalde klassen met gebeurtenissen die zover boven de alledaagse schaduwen op de rotswand uitstijgen dat zij zichzelf als het ware een nieuwe en volstrekt eigen plaats toemeten in uw middenkamer. De meest voor de hand liggende voorbeelden daarvan zouden geboorte, lijden en sterven van uw naasten kunnen zijn, maar u zou ook kunnen denken aan de initiaties of veranderingen die horen bij de overgang tussen de verschillende levensfasen. En op een iets andere en meer persoonlijke wijze zijn er ook de gebeurtenissen die je raken tot in je kern zonder dat je op het eerste gezicht kan zeggen waar dat precies door komt. Voor mij persoonlijk waren dat vooral ervaringen met bijzondere natuurverschijnselen en kunst, mijn eerste eclips in Schotland, de meteorenstorm van 2005 (welke ik ook met mijn vader bekeek), de werken van Rothko en de Preludes van Chopin. In dat illustere rijtje heeft, geheel op zichzelf, de aanblik van de Aurora Borealis ook haar plaats ingenomen. Verdere overdenking en wat tijd zullen uiteindelijk meer zicht op de werking en persoonlijke betekenis van de ervaring geven.
En terwijl deze gedachten mij zo onthielden van de slaap en ik me prettig bewust werd van de langzame beweging van de golven ver onder mij, klonk heel zacht, bijna verontschuldigend de fluisterende stem van Pippi Langkous door de intercom: "Ladiez and gentlemen, I really really hope I am not avaking joe, but dere is again bjúúútiwul northen lihtz on ze front of ze ship. Sorry and tank joe!"
Heel zachtjes probeerde ik mijn vader wakker te maken, maar mijn vader sliep de slaap der rechtvaardigen. Dus heel zachtjes kleedde ik me om en verdween als de spreekwoordelijke dief in de nacht om mijn volgende dosis van elektrisch geladen deeltjes, die een minuutje of acht daarvoor door onze centrale ster waren uitgestoten en nu botsten op het aardmagnetisch veld en door de ogen van uw auteur werden geïnterpreteerd als rood en groen licht, te absorberen.
Weliswaar had ze nu niet de overweldigende hallucinogene overredingskracht waarmee ze me enkele uren daarvoor nog betoverde, maar soms is een beetje knuffelen na de daad ook gewoon heel fijn.
