Dag 13, Epiloog

We zijn bijna in Bergen en zoals het er nu uitziet komen we precies op tijd aan. De zee is vandaag woester dan we haar de afgelopen weken gezien hebben, mogelijk verband houdende met ons aanstaande afscheid. Ook hier aan boord is de kentering inmiddels merkbaar, de afgelopen dagen was een toenemend gesnotter en gehoest in de eetzaal te bespeuren. En ondanks de antibacteriële handzeep die verplicht was bij elke binnenkomst leken steeds meer gasten bevangen door een mysterieuze besmetting. Gekuch en genies was door het hele schip, zelfs tot in de Explorer Lounge op dek 7, waar de bar eindelijk weer open was, duidelijk hoorbaar. Tot gisteravond eigenlijk, tot grote verbazing van mij en mijn vader waren wij bij het normaal zo drukke, want bij de prijs inbegrepen, diner maar met een man of 25, terwijl er nog ruim 260 passagiers aan boord zouden moeten zijn. Navraag bij de enigszins uit de toon vallende alsook erg minzame Tunesische hoofdkelner leerde ons dat besmette gasten zoals hij dat noemde, cabine-privileges hadden gekregen. Een vreemde stilte viel in de eetzaal. En door deze stilte viel ook een andere stilte ons op. Het gehoest en genies en gekuch was opgehouden. Dit leek mij en mij vader geen goed teken. Het zekere voor het onzekere nemend, vluchtte onze overgebleven groep onder mijn kundige leiding, ik had namelijk recentelijk Sun Tzu's "The art of war" gelezen, naar de Explorer Lounge op dek 7 waar, zoals gezegd, de bar eindelijk weer open was. Ik gaf de beeldschone Ånjess, die zoals altijd wanneer de bar open was bardienst had, de opdracht alle toegangswegen te barricaderen met de duurste wijnen die ze kon vinden. Sun Tzu zegt namelijk dat je het gevecht moet voeren waar het niet is. En inderdaad, onze achtervolgers, aangevoerd door de minzame Tunesische hoofdkelner bleken zich korte tijd later volledig te goed te doen aan de Domaine Leroy Musigny Grand Cru, Fritz Haag Brauneberger Juffer Sonnenuhr Riesling en meer van dat moois. Nu dat gevaar voorlopig was geweken deden mijn vader, ik, de 23 overgebleven gasten en de beeldschone Ånjess zich, tot aan het afmeren in het immer regenachtige Bergen, volstrekt te goed aan het normaal veel te dure, maar voor de gelegenheid gratis beschikbaar gestelde assortiment.

Na afloop bedankte ik mijn vader, de 23 overgebleven gasten en de met het uur knapper wordende Ånjess voor dit fantastische avontuur.
Op dat moment klinkt na het geluidje van de intercom het bedopte hese snifferstemmetje van Pippi Langkous: "Ladies und gentlemen, I am really really sorry to bodder joe, HAAAATCHUUU!, sorry vør that, bud ve hawe arriwed! Thånk joe vør trawelling with Hurtigruten und goodbye!"