Dag 12, De Sterren

Het is, vooral als introductie voor dit stukje, vermeldenswaardig dat we onze gehele reis, met uitzondering van de sneeuwbui toen we in de Barentszzee zijn wezen zwemmen (welke in mijn ogen dan ook alleen maar van hogerhand werd aangewend om het dramatisch effect nog wat sterker aan te zetten) fantastisch weer hebben gehad. Als rechtgeaarde Nederlander moet je toch op enig moment iets vinden van de atmosferische omstandigheden, en zelfs de leden van de bemanning hadden de afgelopen dagen de sterke behoefte ons te wijzen op het bijna on-Noorweegse weervoordeel dat ons ten deel is gevallen.
Doch eigenlijk wil ik het liever met u over dat andere weer hebben, u weet wel, dat weer dat zich in onze hoofden afspeelt. Ik maak er voor hen die mij goed menen te kennen doorgaans geen geheim van dat mijn interne, zeg maar mijn persoonlijke psycho-klimatologische omstandigheden zelden zulks een langdurig hogedrukgebied meemaken. Ik kan mij bijvoorbeeld door eigen ervaringen best wel een beetje een beeld vormen van de psychische uitdaging waarvoor de Noren in het noorden van Noorwegen staan. Er ontstaat een neerwaartse wisselwerking tussen de eigen gemoedstoestand en het mistroostige vooruitzicht dat de eerste goede lichte en warme dagen nog dagen, weken, maanden op zich laten wachten. Als we niet beter wisten, zouden we kunnen vrezen dat het licht nooit meer terug zou komen. En net als de Noren in het noorden van Noorwegen moeten we dan zoeken naar iets dat onze harten verwarmt tijdens deze reizen door de zee van leegte, koude en duisternis. En ik had u al een beetje verteld hoe de Noren in het noorden van Noorwegen dat dan doen: ze schilderen hun huisjes tegen de klippen op in vrolijke kleuren en laten de kerstversiering het hele jaar hangen. Maar er is nog iets, en ik wou dat eigenlijk tot zo'n beetje het laatst bewaren. Er is namelijk iets in de duisternis dat alleen door de duisternis zelf zichtbaar kan worden gemaakt. Ik heb het natuurlijk over het licht van de sterren. Van de onmogelijk ver weg staande fonkelende oeroude sterren. Van de sterren die in figuren aan het firmament een boodschap lijken over te brengen die niet voor ons stervelingen bedoeld schijnt. De sterren die de gehele mensheid al tien- en misschien al honderdduizenden jaren tot richting zijn. En dan niet alleen in de topografische betekenis waar ze tot ultiem baken, want schijnbaar onveranderlijk, tijdens het navigeren zijn, maar dan toch vooral in de overdrachtelijke zin, waar ze op symbolische wijze uiting geven aan het idee dat zelfs het kleinste lichtpuntje al voldoende kan zijn om uw weg te vinden.
Ik wil als bijna afsluiting (misschien komt er morgen op de terugweg nog een korte epiloog) graag met u delen dat tot mijn grote vreugde ik met het schrijven van dit blog weer een lichtpuntje in mezelf heb ontdekt, mede dankzij uw warme reacties, namelijk het aan het papier toevertrouwen van mijn gedachten en ideeën over deze wereld, waarbij het mij een buitengewoon genoegen en plezier was u zonder enige terughoudendheid deelgenoot te laten zijn van wat zich de afgelopen dagen ongeveer heeft afgespeeld in de bovenkamer van uw stukjesschrijver.

Martijn Kroezen
[email protected]